Julia Navarro: "Zonder ons is er geen geschiedenis."

In een interview claimt de Spaanse schrijfster Julia Navarro de rol van vrouwen in de geschiedenis, hoewel het niet altijd gezegd wordt dat ze er zijn, en probeert ze deze te benadrukken in haar roman De jongen die de oorlog verloor met twee hoofdpersonen die in twee dictaturen leven, de Sovjet-Unie en de Franse .

"Ik dacht aan een verhaal (...) dat zou gaan over de betekenis van totalitaire regimes, ongeacht hun kleur, omdat de rol van deze twee vrouwen (de Spaanse Cleotilde en de Sovjet-Anya) mij fundamenteel leek", aldus Navarro na de presentatie van haar roman, uitgegeven door Plaza & Janés, in Bogotá.

Daarom voegt ze toe: " Vrouwen maken deel uit van de geschiedenis, we zijn er altijd geweest , ook al is dat niet altijd zo gezegd, maar zonder ons is er geen geschiedenis."

Een van de inspiratiebronnen voor de Spaanse schrijfster voor haar meest recente boek was de Russische Anna Achmatova , een van de belangrijkste vertegenwoordigers van de acmeïstische poëzie. Zij staat bekend om haar afwijzing van het regime van Jozef Stalin in de eerste helft van de 20e eeuw.

"Ik heb dit boek geschreven omdat ik 40 jaar geleden een dichteres ontdekte, Anna Achmatova, die me aan het denken zette over wat het verlies van vrijheid betekent voor scheppers, schrijvers, schilders en iedereen die betrokken is bij een artistieke onderneming," aldus Navarro.

Hun personages, Cleotilde en Anya, geven met hun talent uitdrukking aan de onvrede die zij voelen over de uitzichtloosheid van het leven onder dictaturen en geweld. Het geweld heeft hen veel afgenomen, in het geval van de Spaanse vrouw zelfs haar zoon Pablo.

Een ander centraal thema in het boek, net als in veel van Navarro's werk, is ontheemding . De 71-jarige Spaanse schrijfster betoogt dat "het immigratieprobleem geen politiek of economisch probleem is, maar een humanitair probleem". Daarom wil ze dat haar stem "de stem is van degenen die geen stem hebben".

" Er zijn duizenden mensen over de hele wereld die op de vlucht zijn (...), die hun land, hun huis, hun familie, hun leven verlaten, op de vlucht voor geweld, oorlog, honger en armoede. Het lijkt me dan ook ontzettend belangrijk om mensen bewust te maken van wat dat inhoudt," zegt hij.

Navarro wijst erop dat "veel mensen aan de poorten van Europa aankomen" en vindt dat het belangrijk is om te herzien hoe zij worden ontvangen. Het is immers noodzakelijk om jezelf te verplaatsen in "de schoenen van de mensen die" hun huizen moeten verlaten.

"We verplaatsen ons in de schoenen van iemand die alles achter zich moet laten, zijn leven moet afleren om de gewoonten, de taal en de cultuur van het land waar hij aankomt te leren kennen. Als ik me in die mensen verplaats, krijg ik rillingen, omdat ik denk dat ze een enorme inspanning moeten leveren en dat wij niet in staat zijn hen te verwelkomen en met menselijkheid te behandelen," zegt hij.

De Spaanse schrijver herinnert ons eraan dat er niet alleen overal ter wereld oorlogen in Oekraïne en Gaza woeden, maar dat er ook nog eens ruim twintig andere conflicten gaande zijn waarin kinderen lijden en met hun perspectief de samenleving raken.

"We vergeten de perspectieven van zoveel andere kinderen op zoveel andere plekken waar momenteel oorlog en geweld heerst. Daarom vind ik het een beetje oneerlijk dat de focus alleen ligt op twee conflicten , namelijk de conflicten die op televisie worden uitgezonden, en dat de andere conflicten die elders in de wereld plaatsvinden, worden vergeten", zegt hij.

Daarom voegt hij eraan toe: "Ik wil zeggen dat de kinderen van Soedan net zo belangrijk zijn als de kinderen van Oekraïne of de kinderen van Gaza, en toch praten we er niet over. Maar dat is onze schuld. We moeten ons concentreren op alles wat er overal gebeurt. Er zijn geen oorlogen die belangrijker zijn."

Dat geldt volgens hem ook voor totalitaire en autocratische regimes, zoals beschreven in The Boy Who Lost the War.

"Totalitaire en autocratische regimes bestonden vorige eeuw en bestaan ​​nog steeds in deze eeuw. Wat er gebeurt, is dat nu ze bij ons aankloppen, we plotseling bang worden , maar als we een kaart zouden maken van het aantal democratieën in de wereld (...), zouden we beseffen dat er maar heel weinig democratieën in de wereld zijn," concludeert Navarro.